Το τρίτο αυτό βιβλίο που εκδόθηκε το 2007 με φροντίδα του Συλλόγου μας, έχει λιγότερες σελίδες από τα δύο προηγούμενα. Αλλά το θέμα του, είναι εξ ίσου ενδιαφέρον. Διότι αναφέρεται στην αυτοθυσία 35 Σφακιανών κατά την επανάσταση του 1821, η οποία δεν έχει τίποτα να ζηλέψει στην αυτοθυσία του Λεωνίδα με τους 300 μαχητές του στις Θερμοπύλες. Στο λαμπρό εγχείρημα των 35 αρχηγός των εθελοντών εκείνων του θανάτου ήταν ο συγκεκριμένος στρατηγός χατζή-Γιώργης Κελαϊδής.
Το παλικάρι εκείνο επονομαζόταν «Μουριώτης», από το χωριό του Μουρί Σφακίων. Ανέπτυξε πατριωτική δράση, πριν από την έναρξη του αγώνα της Παλιγγενεσίας. Υπήρξε Φιλικός και έχει αύξοντα αριθμό 12 στον πίνακα των Κρητικών Φιλικών (βλέπε Φιλική Εταιρεία και Φιλικοί από Σφακιά στην Εγκυκλοπαίδεια Σφακίων). Ο ιστορικός Ψιλάκης (τόμος τρίτος, σελ. 566) τον σκιαγραφεί «Έξοχος πολεμιστής και σπάνιος πατριώτης, επάξιος της φήμης του, των αγώνων και θυσιών του, που άρχισαν πριν ακόμη εκραγεί η επανάσταση».
Ο Επίσκοπος Παπαδοπετράκης στην Ιστορία των Σφακίων (σελ.328) προσθέτει : «Ο χατζή-Γιώργης ήταν γέννημα και θρέμμα του ορεινότερου των Σφακίων χωριού Μουρί. Άνδρας φιλόπατρις, λεοντόκαρδος, άριστος μαχητής, άφοβος και απτόητος στις κρισιμότερες ώρες. Διετέλεσε πάντοτε αρματολός και τα καθέκαστα του βίου του ήσαν μια σειρά θαυμασίων κατορθωμάτων. Σε πολλούς τόπους της Κρήτης, της υπολοίπου Ελλάδας και στην Βλαχία αρίστευσε και ανεδείχθη άξιος του ονόματός του. Για τις μεγάλες αρετές του στα πολεμικά έργα, η Πατρίδα τον ετίμησε με τον ανώτατο βαθμό του πεντακοσιάρχου (στρατηγού). Στο σώμα, ήτο μέτριος. Υπήρξε κόσμιος. Ο οπλισμός του πάντοτε αργυρόχρυσος και εξαιρετικός. Απέθανε άγαμος, σε ηλικία 40 ετών».
Πριν από την έναρξη της επανάστασης στην Κρήτη, ανδραγάθησε στο Δραγατσάνι (17 Ιουνίου 1821). Μετά τη γνωστή ήττα του πρίγκιπα Υψηλάντη βρέθηκε στη Σάμο. Εκεί, σε δική του πρωτοβουλία οφείλεται η απόκρουση των Τούρκων, οι οποίοι αποπειράθηκαν να ανακαταλάβουν το νησί. (βλέπε Ιστορία Ελληνικής Επανάστασης, του ακαδημαϊκού Διον. Κόκκινου, τόμος πρώτος, σελ. 214).
Στρατολόγησε στη Σάμο μαχητές κι έφθασε στα Σφακιά στις 25 Οκτώβρη 1821, οπότε και ανακηρύχθηκε στρατηγός (Παπαδοπετράκης σελ. 254). Πήρε μέρος σε πάμπολλες μάχες. Στις 17 Γενάρη 1822, πρωτοστάτησε στη σωτηρία του Αρκαδιού. Στις 10 Φλεβάρη 1822, τραυματίστηκε στη μάχη Φουρφουρά Αμαρίου. Την επόμενη διετία, συμμετείχε και διακρίθηκε σε πολλές συμπλοκές με τον εχθρό. Οι ιστορικοί (π.χ. Ψιλάκης, τόμος τρίτος, σελ. 513) υμνούν την υπεράνθρωπη προσπάθειά του, τότε που – μέσα σε καταιγισμό σφαιρών – μπήκε στις γραμμές του εχθρού για να αρπάξει το σώμα του νεκρού συνεπαρχιώτη του στρατηγού Θοδ. Χούρδου, ο οποίος έπεσε στο πεδίο της τιμής, για να μη το σκυλέψουν οι Τούρκοι.
Τον Μάρτη του 1824, τεράστιος σε αριθμό οθωμανικός στρατός εισέβαλε στα Σφακιά. Τα γυναικόπαιδα κατέφυγαν τότε στο φαράγγι της Σαμαριάς. Υπερασπιστές τους ήσαν μόλις 300 πολεμιστές. Απ’αυτούς επελέγησαν 35 εθελοντές υπό τον χατζή-Γιώργη, ως οπισθοφυλακή αυτοθυσίας. Όλοι οι εθελοντές εκείνοι, πολέμησαν ως ημίθεοι στο φαράγγι της Αράδαινας. Και θυσιάστηκαν μεν άπαντες (όπως ο αρχαίος Λεωνίδας κι οι συμπολεμιστές του στις Θερμοπύλες), διασώθηκαν όμως, τα γυναικόπαιδα. Και, κυρίες, σώθηκε η τιμή της πατρίδας.
Διότι, η θυελλώδης μάχη και η αποφασιστική αυτοθυσία των 35 εθελοντών, είχε ανέλπιστο αποτέλεσμα. Όπως γράφει ο Παπαδοπετράκης, «κατά θείαν οικονομίαν, ο εχθρός άλλαξε τότε κατεύθυνση και εβάδισε προς το Λουτρό» – ενώ πριν κατευθυνόταν προς το φαράγγι της Σαμαριάς, όπου είχαν καταφύγει ο άμαχος πληθυσμός.
